Obiecaj mi że przeżyjesz. Że nie poddasz się, bez względu na to, co się zdarzy, nie ważne jak beznadziejna sytuacja. Obiecaj mi, Rose. -Obiecuje Jack......

Rozdział 8

Kolejne kilka dni minęło jako tako. W weekend miałam natłok gości, z którymi nawet nie spędzam czasu…. Ale co mi tam przynajmniej troszkę kasy dostałam, jakąś fajną biżuterię. Oprócz tego nad uchem zrzędziły mi Ciotki, które stwierdziły że w ich czasach dawno bym rodziła dzieci i że to tak nie wypada byś panną w wieku 26 lat. Ze śmiechem to przyjęłam…Akurat te słowa wypowiadała Ciocia, której córka jest w moim wieku i jest jeszcze na studiach, oczywiście jest stanu wolnego. Jedynym pozytywem tych kilku dni jest to, że w końcu zobaczyłam się z Poliną. Nie widziałam się z nią od września, bo miała praktykę i musiała już wyjechać do Krakowa, a że tam mieszka, pracuje, studiuje i gra oczywiście w siatkę jakoś się jej nie śpieszy do przyjaciółki do Rzeszowa. Polin jest strasznie wysoka i szczerze zazdroszczę jej tego, ale z drugiej strony też nie ma aż takie problemu ze szpilkami także jeszcze bardziej jej zazdroszczę. Oczywiście dobrze poinformowana Kwiatkowska wiedziała że kręcę z niejakim  Bartkiem K. zwanym Siurakiem i zadawała mi falę pytań na które po części odpowiadałam. Wracając do teraźniejszości, siedzę w pracy i próbuje dodzwonić się do drukarni w sprawie biletów na sobotni hit - czyli Resovia kontra Skra… Dziś o 17 ma być dostępna rezerwacja ale jak biletów nie widać tak nie widać… Kiedy poraz 100 słyszę automatyczną sekretarkę, rzucam telefon na biurko przychodzi pan Władek z ochrony.

-Pan kurier czeka na panią przy wejściu.

-Okej.- poszłam na Władkiem, odebrałam od kuriera paczuszki dwie z biletami i poszłam do siebie…. Jaka ulga. Zadzwoniłam do Daniela- klubowego informatyka i poprosiłam aby o 17 otworzył rezerwację. Wzięłam 30 biletów tak jak było wcześniej ustalone i poszłam do chłopaków na siłownię. Idąc na siłownie minęłam się mamą, która z dnia na dzień przeraża mnie coraz bardziej z panią Anią. Weszłam na siłownię zapach niesamowity aż myślałam że śniadanie zwrócę, cieszcie się że tego nie czujecie.

-Dzień dobry trenerze. Cześć chłopaki !- trener podał mi rękę.

-Przyszłaś z biletami?- uśmiechnął się do mnie a ja wręczyłam mu jego 3 bilety, potem pierwszy nawinął mi się Olieg. Przytulił mnie i podałam mu jego działkę, a następnie przybyła cała  reszta. Rozdając bilety nie obeszło się bez żartów, wiecie takie chwilowe oderwanie od ciężkich ćwiczeń ale niestety bilety zniknęły z moich rąk a ja przywołałam ich do porządku i powrócili do ćwiczeń.

-Joanno!- odwróciłam się i zobaczyłam trenera, podeszłam do niego. Nie wiedziałam o co chodzi.

-Tak słucham. Coś się stało ?- wszyscy na nas spoglądali, kurcze coś przeskrobałam….

-Przyjdź do mnie, musimy poważnie porozmawiać- mówił to z taką powagą, że zaczęłam się bać o swoją posadę. Szybko poszedł a ja spojrzałam w stronę chłopaków, którzy byli równie zdziwieni co ja, poruszyłam ramionami w znaku niewiedzy. Postanowiłam, że nie będę stała jak słup tylko pójdę do prezesa. Podążyłam wolnym krokiem, zapukałam i weszłam.

-O czym chciał prezes pomówić?- gestem ręki wskazał abym usiadła, zrobiłam tak jak kazał. Mocno się skupiłam, aby wszystko zrozumieć.

-Jak wiesz były już wiceprezes Karbarz zrezygnował ze swojej posady a wraz z nim Górski tak samo i zostałem bez wiceprezesa.

-Ale z tego co wiem to nie wyszło to tylko z ich inicjatywy.- prezes spojrzał na mnie z pod byka- nie pan kontynuuje.

-Chciał bym abyś ty zajeła ich miejsca.- zamurowało mnie. Ja czemu akurat Ja.

-Nie wiem. Bardzo dobrze współpracuje mi się z chłopakami, i chyba wolę jednak zostań na swoim stanowisku.- prezes na mnie dziwnie spojrzał. Fajne być wiceprezesem, ale to chyba nie dla mnie. Z drugiej strony to trochę dziwne, że obydwoje zrezygnowali. Nie chcę ryzykować.

-No cóż, zastanów się.

-Ale tu nie ma nad czym się zastawiać. Chcę zostać na swoim stanowisku, dziękuje za zaufanie ale nie myślę że to nie będzie dobra decyzja.- wstałam i wyszłam. Za sobą usłyszałam jeszcze „zastanów się jeszcze”, ale ja chyba nie mam się nad czym zastanawiać. Nie chcę tej posady, wystarczy mi moja. Poszłam do siebie dokończyć papierkową robotę

a o 15 opuściłam budynek klubu i pojechałam do domu tzn. miałam takie coś w planach, bo nie trafiłam do domu mojego tylko Ignaczaków dostałam zaproszenie na kawę od Iwony.

Dojechałam na dzielnie Igły, kiedy wypakowałam się z samochodu, zadzwonił do mnie Bartek. Szybko odebrałam.

-Cześć Bartuś.

-Cześć Skarbie.

-Coś się stało?

-Nie. Nic się nie stało. Tak po prostu chciałem zapytać jak tam u Ciebie.

-U mnie wszystko dobrze, w sumie teraz nie mogę rozmawiać bo idę na kawę do Igły .

-Aha okej. Kocham Cię. Zadzwonię później

-Kocham Cię. Pa.- rozłączyłam się i podążyłam do rezydencji Ignaczaków. Zapukałam a za chwilę drzwi otworzyła mi rozpromieniona Iwona. Przywitałam ją całusem w policzek i poszłyśmy do kuchni. Dzieci akurat jadły obiad a ja czekałam na kawę. Kiedy ją otrzymałam przeszłyśmy do sedna naszego spotkania i gadałyśmy. Opowiedziałam o dzisiejszej akcji w klubie i stwierdziła że dobrze postąpiłam, potem jak zawsze o facetach o rozterkach i tak do 19. Igła przyszedł a ja poszłam do siebie. Nawet nie byłam zmęczona ale miałam mętlik

 w głowie. Po pierwsze w sprawie Bartka a po drugie w sprawie tego wieceprezesowania. Weszłam do domu, widziałam tylko światło w salonie więc tam poszłam. Maks coś rysował, tata rozpalał kominek a mama przytuliła mnie.

-Wiem wiem.

-Okej.- usiadłam na krześle i opadłam momentalnie z sił. Mama usiadła naprzeciwko mnie a tata poszedł po jakąś teczkę i przyszedł usiadł koło mamy.- o nie ! Jeszcze jakaś niespodzianka ja na dziś podziękuje.- tata się uśmiechnął i podał mi teczkę. Otworzyłam ją i pierwsze co się tam znajdowało to klucze, potem wyciągnęłam zdjęcia.

-Mamy nadzieje że Ci się spodoba.

-Mamy ciebie już dosyć więc kupiliśmy Ci mieszkanie.- mama wypowiadała to z takim stoickim z pokojem a ja po prostu rzuciłam się na nich. Takie niespodzianki mi się podobają nie ma co. Usiadłam ponownie i przeglądałam każde zdjęcie dokładnie. Mieszkanie było na bardzo nowoczesne, ładnie urządzone a przedewszystkim w centrum Rzeszowa z widokiem na rynek.

-Możesz już się wyprowadzać.

-Tak szybko chcecie się mnie pozbyć?

-Tak.- siedzieliśmy jeszcze chwilkę aż nie dostałam telefonu ze szpitala.

-Tak słucham.

-Dzień dobry. Szpital powiatowy w Bełchatowie. Pan Kurek miało poważny wypadek.

-Co?

-Dziś około 12:30. Kiedy był świadomy pod nam pani numer.

-Już jadę.- rozłączyłam się i poszłam do siebie zabrać kilka rzeczy. Powiedziałam rodzicom i pojechałam do Bełchatowa, do Bartka. Byłam o 1:00 w Bełchatowie. Bąkiewicz siedział na korytarzu. Kiedy go zobaczyłam rozpłakałam się, przytulił mnie i powiedział że Bartek jest w bardzo ciężkim.






Przepraszam, że tak żadko dodaje ale nie mam zawsze weny i nie mam także dostępu do komputera żeby coś napisać.

                                        Z tego miejsca chciała bym wam  życzyć:
Przedewszystkim szczęśliwych świat pełnych radości, emaptii. Aby wasze marzenie się spełniły i żeby te były najcudowniejsze spędzone przedewszystkim w gronie rodzinnym.  


      Pozdrawiam was cieplusioo  xoxoxo